اختلال استرس پس از سانحه(PTSD) و اختلال افسردگی عمده (MDD) اغلب اوقات همزمان با هم و بعد از تجارب آسیب زا بروز می کند و در بهم ریختگی های عصبی نیز، در فاکتور حافظه کلامی و عملکرد اجرایی نقش مشترک دارند.  به هر صورت، تلاش مختصری در ارزیابی منظم نقش تشخیص MDD همراه، در مطالعات عصب شناختی در مورد افرادی با عارضه PTSD، صورت گرفته است.

هدف: هدف این تحقیق، بررسی کاستی های عصب شناختی در بیماران PTSD همراه با و یا بدون MDD می باشد. ما فرض را بر این گذاشتیم که بیماران PTSD با MDD همراه (PTSD+MDD) به طور مشخص، کارایی  پایین تری در حافظه کلامی و عملکردهای اجرایی نسبت به بیماران PTSD بدون MDD همراه (PTSD-MDD)  از خود نشان می دهند.

روش: بیماران شرکت کننده در این تحقیق شامل ۱۴۰ نفر بیمار سر پایی می باشد  که یک نشانه از اختلال PTSD را بعد از بروز یک سانحه ساده آسیب زا داشته اند  و در گروه کنترل، در انواع مختلف درمان شرکت کرده اند.

داده های پایه عصب روان  شناسی (اعصاب و روان )،  بیماران با PTSD+MDD (n=84) و بیمارانی با PTSD-MDD (n=56) را با هم مقایسه کرده است.

نتایج: بیماران PTSD+MDD دارای کاستی های حافظه کلامی شدیدتر، در یادگیری و بازیابی کلمات، نسبت به بیماران با عارضه  PTSD هستند. هیچ تفاوتی میان دو گروه در یادآوری یک پاراگراف منسجم، تشخیص و تغییر میزان توجه و تداخل های  شناختی وجود ندارد.

نتیجه گیری: نتایج این تحقیق نشان میدهد که، بروز   MDDهمرا ه،  با مشخصه های  عصبی با آسیب دیدگی بیشتر، ارتباط دارد البته در این بین  تفاوت هایی در مورد فاکتور حافظه کلامی و نه  در مورد  فاکتور عملکردهای اجرایی وجود دارد. از نقطه نظر بالینی، آگاهی نسبت به عملکردهای مشخص حافظه کلامی در افرادی با PTSD و MDD همراه محدودتر می باشد و می تواند با نتایج درمانی ضایعه روحی، که عمدتا بردرمان  روانی متمرکز است، مرتبط باشد.